مهدی کامجو یکشنبه, 2 دی 1386 0 نظر
میلاد مسیح (س) مبارک باد. چهارم دي ماه هر سال يادآور فرخنده روز ميلاد حضرت عيسي بن مريم (ع) است كه در تاريكي هاي جهل و خشونت، آواي خوش مهر و محبت را سرداد. پيامبري كه نه تنها در طول حيات خويش مهجور ماند بلكه با گذشت بيش از 2000 سال از ميلادش هنوز در حقيقي بودن اين نبي الهي شك مي كنند. ، " برونو باوئر" و "ارنست رنان " از پيشگامان اين نظريه معتقدند كه " وجود عيسي مولود افسانه ها و ادياني بوده است كه در قرن دوم ميلادي از در هم آميخته شدن حكمت الهي يهود و الهيات يوناني و رومي پيدا شده است."(1) و يا برخي آن را زاييده خيال يهوديان به ستوه آمده از ظلم پادشاهان يهودا و امپراتوري روم مي دانند. يهودياني كه انبياي بني اسراييل در طول زماني دراز از پايان رسالت موسي (ع) در حدود قرن 14 ق م به آنان بشارت داده بودند كه مسيحا ظهور مي كند و آنان را از ظلم ستمكاران رهايي مي بخشد و به آنان آزادي و رهايي از يوغ اسارات را هديه مي كند، پيروان اين نظريه معتقدند كه ذهن خسته و آشفته يهوديان زير ستم ، با خلق اين انسان افسانه اي به ايمان خود تجسم بخشيدند. دلايلي كه اين مدعيان ارائه مي دهند از آنجا نشات مي گيرد كه داستان هاي مربوط به حضرت مسيح (ع ) در اناجيل اربعه چنان با افسانه آميخته است كه واقعي بودن اين فرد را نامحتمل مي سازد ؛ علاوه بر اين اينان مدعي اند كه منابع تاريخ باستان در آن دوره زماني درباره اين امر مهم سكوت اختيار كرده اند؛ ويا دليل مي آورند كه اناجيل اربعه با فاصله زماني قابل توجه نسبت به زمان بعتث حضرت مسيح نگاشته شده است به طوري كه " محققين اكنون با يكديگر موافقند كه انجيل مرقس از همه اناجيل كهن تر است و شايد در حدود سال 60 ميلادي نوشته شده باشد... و انجيل متي و لوقا مربوط به بيست يا سي سال پس از تحرير انجيل مرقس هستند. "(2)
همه نظرات