مهدی کامجو شنبه, 11 اسفند 1386 0 نظر
كسي سرنوشت مرا رنگ كرد براي سفر ، سينه را تنگ كرد دوباره دلم را كسي راه برد زچاله درآورد و در چاه برد دل من! دوباره هوايي شدي سفر كردي و كربلايي شدي تو و اين همه عشق و اين چفيه‌ها تو و بوسه برخاك و اين گريه‌ها تو واشك و اخلاص و ذكر دعا تو و اين همه سوز بي ادعا چه شد كز شلمچه تو دم مي‌زني كنار شهيدان قدم مي‌زني بگو در شلمچه خدايش كه بود و جنس دل لاله هايش چه بود
همه نظرات