مهدی کامجو یکشنبه, 9 دی 1386 0 نظر
حتي اگر براي هميشه خاموش شوم؛ حتي ديگر نگذارند فردا برگردم وباز اواي محزون تنهايي سنگين ورنج الود روح تنهايم را در زير رواق بلند و زيباي صومعه ام زمزمه کنم. اري حتي اگر فردا ديگر نگذاشتند که بر گردم؛حتي اگر ديگر نتوانستم اواز بخوانم طنين اواي من که از درون صومعه بر ميخواست همواره در اين کوهستان خواهد پيچيد
همه نظرات